In het Clubmagazine maart is de bijdrage van Committed to Green in eerste instantie niet compleet geweest. Omdat in dit bijzondere verhaal van Hans Rosenberg veel informatie staat over de flora en fauna van onze golfbaan, vindt u hieronder nogmaals het verhaal.
De oplettende golfers onder ons zien op iedere scorekaart bij de nummering van de holes de woordjes “in” en “out” staan. Dit zijn van die pareltjes die golf nog steeds een mooie traditie geven. Waar komt dit vandaan?
Toen golf 175 jaar geleden in Schotland een beetje de vorm kreeg waarop wij het nu spelen, was de course voornamelijk aangelegd op onbruikbaar, heuvelig en zanderig terrein; in het Oud-engels “hlincas” genaamd. Het gras groeit daar slecht en als het al z’n kop boven het maaiveld uitsteekt wordt het afgevreten door de schapen. Zij kunnen als enig vee nog wél hun kostje op arme grond bij elkaar scharrelen. Dit soort terrein vind je voornamelijk aan de kust. We noemen het tegenwoordig “Links”.
Voor het parcours werd een jachthut of een vishut als uitgangspunt genomen om daarin na afloop het natje en het droogje te verorberen. Uiteraard werd de score vóór de whisky opgemaakt. Doorgaans waren er 9 fairways, 10 greens en 10 tees. Vanuit het clubhuis “out” speel je de eerste 9 holes parallel aan de kust. Na de 9e hole draaide je om; “the turn” genaamd. Hierna begon je op de terugweg de “tweede 9” te spelen. Er werd nu naar het clubhuis toe gespeeld. Zeg maar het clubhuis “in”.
In Ermelo hebben we golfclub The Links Valley. Deze course heeft 18 greens, 18 tee’s en 9 fairways….. Zeer de moeite waard om daar een keer te gaan kijken!
The Turn
In de natuur hebben we op dit ogenblik ook weer te maken met The Turn. Op onze golfbaan merken we dit ook. Het zonnetje schijnt langer en krijgt weer kracht. Het gras begint te groeien, de fairways en greens kunnen eindelijk aan hun conditie werken.
De greenkeepers hebben de knotwilgen gesnoeid en doen dat prima door ze om en om te knotten. Wilgen zijn voor bijen en hommels van onschatbare waarde omdat deze bomen het eerste bloeien en dus de enige eettafel voor deze insecten zijn in de ultra vroege lente. Dat voedsel is er niet als ze geknot zijn. Volgend jaar de andere helft. Het scheelt ook weer arbeidsuren die aan de greens en fairways besteed kunnen worden. Het mes snijdt aan twee kanten.
Vele van onze meerkoeten maken zich ook weer klaar om te verkassen.
In de winter zijn ze met z’n allen op de weilanden en dus ook op sommige fairways te zien. De schade is minimaal, want na een paar zonnige dagen schiet het platgetrapte gras al weer de grond uit. Op dit moment zijn de meeste hun koffers aan het pakken en zullen weer in grote getale naar hun thuis in het Noorden vliegen. Een klein gedeelte blijft hier. Uit zenderonderzoek in Krommenie is gebleken dat de meeste helemaal naar Moermansk of verder vliegen. Een ander gedeelte vliegt via IJsland door naar Groenland. Enkele exemplaren bereiken zelfs de Canadese kust. Voor beide broedplekken toch zo’n ruime 3.500 kilometer met je vleugels wapperen. Je kunt het je moeilijk voorstellen als je ze onhandig ziet waggelen op onze golfclub.
De meerkoeten gaan dus “out” en de grutto’s komen “in”. We zitten midden in “The Turn”. Op 6 mei wordt de nationale NGF-Vogelteldag weer gehouden. Dan wordt er wederom balans opgemaakt en wordt bekeken wat er zoal in onze baan – “clubhuis” – aanwezig is aan vogels. In de tussentijd raad ik jullie aan oren en ogen open te houden tijdens de golfronde. Er is veel moois te zien en te horen.
Als uitsmijter nog een tip: Dyslectische ganzen vliegen in een F-formatie.
Namens Committed to Green,
